Totaal aantal pageviews

zaterdag 12 november 2011

BETER DAN BAS HEIJNE KAN IK HET NIET ZEGGEN

Oeps

Jammer: toen hij tijdens het debat tussen de Republikeinse presidentskandidaten zijn blackout kreeg, was Rick Perry net lekker op stoom. Belastingen flink omlaag, zodat de hardwerkende Amerikaanse burger dollars overhoudt om te kunnen investeren in dit prachtige land – en toen was daar die uitglijder. Perry kondigde aan drie departementen te schrappen en kon er, ook na aandringen, slechts twee noemen.


Oops.”
Zei hij echt oops? De commentaren waren snoeihard. Perry kon zijn kandidatuur vergeten. De burger had toch al het gevoel dat hij zijn zaakjes niet op orde had – stel dat hij tijdens gesprekken met wereldleiders oeps zou zeggen?
Een journaliste zei op tv tegen Perry: „Overtuig ons ervan dat dit niet het einde van uw campagne is.” Waarom waren de journalisten zo stellig? Waarschijnlijk verloor Perry zijn gezicht doordat hij geen draai aan zijn blunder wist te geven. De kijker keek in de totale leegte. Perry’s woorden bleken retoriek. Hij lulde maar wat.
De kiezer kent dat natuurlijk wel van politici, hij wil het alleen niet zien. Hetzelfde zagen we – we dalen af naar microniveau – bij PVV-Kamerlid Dion Graus tijdens de eerste verhoordag van de enquêtecommissie-De Wit. De kleine Limburger die ons de animal cops gaf (Amsterdam alleen al moet er meer dan vijftig agenten voor vrij maken), dezelfde man die onlangs Kamervragen stelde over het olifantje Radza dat in een greppel was gevallen, ging nu gestrekt tijdens het verhoor van voormalig ABN-Amro-topman Schmittman.
Graus: „Was het niet verstandiger geweest om enkel het ABN-Amro deel te nationaliseren?” Schmittman, na een lange stilte: „Bij mijn weten is het ABN-Amro deel genationaliseerd. (Pijnlijke stilte) Is er nog een ander deel?”
Ongetwijfeld is het Wilders zelf geweest die Graus de opdracht heeft gegeven de commissie met onmiddellijke ingang te verlaten, om erger te voorkomen. Ook het kabaal dat Graus daarna maakte, was bedoeld als rookgordijn voor het kennelijk halfdebiele, eindeloos manipuleerbare koppel dat in die partij Henk en Ingrid wordt genoemd. De commissie had Graus de mond willen snoeren! De NOS had de beelden zo „lullig” gemonteerd, zodat het „lijkt alsof ik een of andere halve gare idioot ben die niet weet waar het over gaat”. Onzin! „Ik was de terrier van de commissie. Ik zou de zware verhoren gaan doen: Zalm, Kroes, Bos en Wellink. Graus zou die gaan verhoren. Dat zegt wel wat.”
Jij zegt het, Dion.
De dag na het debacle kondigde Wilders, snel en inventief als altijd, in de Telegraaf een onderzoek aan naar wat het ons oplevert om de gulden weer in te voeren. Gaat dat werken? Beuken vanaf de zijlijn heeft resultaat zolang het gevoel overheerst dat er hard met de gevestigde orde afgerekend moet worden. Datzelfde gevoel overheerst ook in de Verenigde Staten. Men ziet dat Obama de crisis niet kan oplossen, dus is het vrij schieten voor populisten. Tot je in de gaten krijgt dat je met hen nog veel slechter af bent. Perry weet niet eens welke departementen hij wil opheffen.
Het gaat weer goed met Nederland wanneer we Dion Graus de gulden laten herinvoeren. Je kunt je kiezers bedriegen met valse sociale betrokkenheid, je kunt het gedrag van PVV-Statenleden die zichzelf inhuren als medewerker goedpraten („Dit model past bij een jonge partij in opbouw”), je kunt eindeloos lachwekkende Kamervragen blijven stellen – maar zelfs Hollandse balorigheid kent grenzen.
Dé ontdekking in de politiek van de afgelopen jaren was dat je de burger telkens cadeautjes moest toestoppen: dierenpolitie, tien kilometer harder op de snelweg, een digitale schandpaal voor overvallers – het maakte niet uit, zolang je maar dicht bij herkenbare emoties bleef. Groupon-politiek: het stelt niks voor, maar het lijkt heel wat. Een tijd lang werkte het. Zelfs de PvdA heeft het nu ontdekt; beoogd voorzitter Spekman beloofde het partijkantoor van de sjieke gracht naar de volkse wijk te verplaatsen.
Te laat, zoals gewoonlijk bij deze partij. Kleine symboolpolitiek is achterhaald. De wereld kraakt in haar voegen.
BAS HEIJNE

HERFST, HET IS MOOI IN HET BOS




Zo'n boswachter willen we allemaal wel tegenkomen


Er stond er maar eentje in het hele bos

donderdag 10 november 2011


KIJK OP PAGINA
GROENLAND, REIZEN MET DE ABEL TASMAN

ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT

Wat weten we het allemaal goed achteraf.
Karremans werd nog maar eens gefileerd, nu door zijn "vrienden", collega's en meerderen. Na vele jaren zwijgen moest het er maar eens uit, Karremans had meineed gepleegd, Karremans wist wat er ging gebeuren, Karremans was niet capabel voor zijn functie, Karremans……enz.
Waarom weten zijn vrienden, collega's en meerderen dat nu ineens?
Waarom hielden zij al die jaren hun kaken stijf op elkaar?
Is dat dapperheid achteraf? Is dat beschermen van je eigen baantje? Is dat postuum opkomende heldhaftigheid?
En dan maar meteen grote woorden als meineed gebruiken terwijl dat niet te bewijzen is.
Het programma werd besproken bij Lunchradio door twee journalisten en die wisten ook wel hoe de beeldvorming over Karremans tot stand gekomen was.
Karremans kwam niet goed over in de media, geen goede training gehad op dat gebied.
Tsja, je kunt het tegenwoordig nog allemaal zo goed weten of bedoelen of nog zoveel weten, willen of kunnen, als je niet goed over komt in de media dan kun je het vergeten.
De media, je bent er, voor alles wat je doet voor de publieke zaak, volkomen afhankelijk van.
Het zou goed zijn als er eens een onderzoeksprogramma aandacht zou besteden aan de wenselijkheid van deze ontwikkeling.

woensdag 9 november 2011

GELOOF

Mijn hele leven heb ik geloofd in een paar zaken die volgens velen eeuwig zouden duren.
Zo geloofde ik bijvoorbeeld in de democratie als de beste waarde voor een duurzame samenleving.
Daar blijkt nu door sommigen grote vraagtekens bij gezet te worden. Zo zegt de filosoof Graham Lock vandaag in Trouw:'De democratie is zelfs als ideaal verleden tijd.In onze wereld is de democratie uitgehold. Hoe meer democratie in de huidige betekenis van het woord, hoe meer hype, spin en pr".
In het zelfde artikel zegt Bart Jan Spruyt:" Griekse denkers als Plato en Aristoteles waren kritisch over democratie".  Maar uiteindelijk blijkt hij wel te geloven in democratie, al wordt dat geloof in deze tijd wel hevig aangevochten.
Dit alles naar aanleiding van het gedoe in Griekenland en Italië. 


Zo geloofde ik bijvoorbeeld, ook op aanraden van anderen die ik vertrouwde, in het investeren in vast goed door middel van een eigen huis. Ook deze bijna zekerheid moet ik verlaten. Zelfs als het wel zo zou zijn moet deze investering dan later gebruikt worden om mijn zorg te betalen (Laatste VVD idee)


Zo geloofde ik bijvoorbeeld ook in de waardevastheid van mijn pensioen, maar ook dat is volgens de huidige deskundigen helemaal niet meer zeker.


Ik ben niet van mijn geloof gevallen, ik ben er af geduwd.
Hoeveel vertrouwen moet ik geven aan de huidige deskundigen, zoals politici, beleggingsadviseurs en anderen die het beste met mij voorhebben?