We gingen voor goud en wat gebeurt er? Bij de eerste wedstrijd in de knock-out fase liggen we er uit. Verloren van Pakistan, nota bene de ploeg die van iedereen verloren had die wij verslagen hadden. We haddden het nog zo gezegd toen we op weg waren om de hoofdprijs op te halen, we zouden ons niet laten tegenhouden bij die missie. Alles was in orde, de coach top, de spelers top, de voorbereiding top, de weg er naar toe top, de faciliteiten top, het gestelde doel top. Top, top, top.
Voor minder gaan we niet.
Het valt mij altijd op dat bij de Nederlandse topsporters er bijna altijd van wordt uitgegaan dat het een uitgemaakte zaak is dat wij gaan winnen. Het is natuurlijk goed dat er positief gedacht wordt als je aan een toernooi of wedstrijd begint maar als je reëel bent zul je moeten beseffen dat wanneer er tien deelnemers zijn er negen zijn die de top niet halen. Als een ploeg of een sporter zilver wint, zie soms gezichten alsof net een goede bekende is overleden. Wordt er bij topsporters niets gedaan aan het omgaan met "verlies"? En wat heet verlies in dit geval, je bent de op één of twee na beste van de soortgenoten en is dat dan niet voldoende? Diezelfde prietpraat hoor je ook veel van de bobo's die er omheen lopen. De laatste tijd viel het mij vooral er op bij de hockeybonzen, die Champions Trophy die was voor ons. Een beetje brallerig gepraat, dat vond ik opvallend. Er zijn een miljard Indiers en iets minder Pakistani op de wereld, daar moet toch een aantal tophockeyers te vinden zijn? Het is toch mogelijk dat je daarvan kunt verliezen? (En dan heb je ook altijd nog die Duitsers.)
Denk niet dat ik een hekel heb aan hockey, mijn eigen lieve schatje beoefende die sport op topniveau en ik stond regelmatig kleumend langs de velden te genieten. Zo'n drieenvijftig jaar geleden heb ik haar daar weggeplukt en het was GOUD.
Tot op de dag van vandaag.