BUURTHUIS EN BEJAARDENHUIS

Wat hebben deze twee woorden gemeen?
Beide beginnen met de letter B en dat is de tweede letter van het alfabet en nu is mijn grote vrees dat "ze" (in dit geval de regeringspartijen VVD en PVDA) een alfabetische lijst met af te schaffen zaken hebben gemaakt en dat "ze" nu bij de letter B zijn.
Wonderlijk.
Een van de twee, de VVD, is voor keihard bezuinigen maar die ander partij, waar ik bij de laatste verkiezingen mijn vertrouwen in stelde, is toch ook sterk voor preventie. Nu zullen jongeren die de buurthuizen bezoeken hun heil elders moeten zoeken. 3 X raden waar. Nu kunnen bejaarden die vooral veel moeten bewegen hun mat voor het koersballen ergens op een brede stoep uitrollen en plaatsnemen op sinaasappelkistjes en koffie uit de thermoskan drinken. Als er dan toch 800 bejaardenhuizen gesloten moeten worden, zou een humaan regiem dat in de zomer doen zodat de oudjes een beetje geleidelijk kunnen wennen aan de omstandigheden. Ik vrees echter dat de deuren hartje winter worden opgezet dan heeft dat een veel sterker effect op de begroting.
Nee, nee, nee zo zal dat niet gaan, hoe ik de lezer denken, wij leven in een humaan land waar we respect hebben voor de oudere mens.
Daar is alleen zo verdomd weinig van te merken!

VAN BALKEN EN SPLINTERS

Een aardig stukje dat Ronald van Raak schreef in het clubbladvan zijn partij, de SP.

Volgens Wouter Bos is Nederland een ‘Bananenrepubliek’. In een column in ‘de Volkskrant’ rekent de oud-leider van de PvdA af met zijn oude vrienden van het CDA. Bos richt zijn pijlen vooral op Elco Brinkman, voorzitter van het CDA in de Eerste Kamer, maar ook voorzitter van Bouwend Nederland. Brinkman is lobbyist voor de bouwwereld, maar bepaalt als senator tegelijk het bouwbeleid.

Bos weet het dus wel, dat dit niet kan. Maar waarom schrijft hij dan geen column over Marleen Barth, die behalve voorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer ook voorzitter is van GGZ-Nederland? Waarom mag zij als lobbyist voor de GGZ wel het beleid bepalen over de geestelijke gezondheidszorg? Waarom geen column over André Postema, senator voor de PvdA, maar ook vicevoorzitter van het College van Bestuur van de Universiteit Maastricht? Waar zoveel mensen meer geld krijgen dan de Balkenendenorm?

Waarom geen column over PvdA-senator Klaas de Vries, commissaris bij Eneco en Haskoning, over PvdA-senator Ruud Koole, voorzitter van de Raad van Toezicht van de VARA, of PvdA-senator Joyce Sylvester, die als burgemeester van Naarden directe belangen heeft bij de herindeling van deze gemeente? Wouter Bos heeft een goed punt te pakken, als hij zegt dat dubbele petten in het bestuur leiden tot belangenverstrengeling en ondoorzichtige besluitvorming. Maar een oud-partijleider die zo helder de problemen ziet bij een ander, waarom ziet die niet de fouten bij zijn eigen partij?

Zo gaat het nog een tijdje voort met andere voorbeelden.
In deze kolommen zijn al vaker stukjes verschenen over politici. Het valt niet mee om je vertrouwen in die beroepsgroep niet te verliezen. Vaak verandert hun gedrag op het moment dat zij daadwerkelijk macht krijgen krijgen. Een sterk voorbeeld vind ik zelf de heer Kamp die op mij wel sympathiek overkwam met zijn grappen over de katholieke verkennerij waar hij lid van was geweest. Maar zodra hij het fluweel van de regeringskussentjes onder zijn achterste voelde, veranderde hij in een meedogenloze, keiharde politicus. Het probleem voor de eenvoudige kiezer is, dat hij niet in de toekomst kan kijken. Je stemt op een partij en je krijgt iets waar je niet voor zou kiezen als je het van te voren geweten had.
Hoe lossen we dat op?

GRENSGEBIEDEN

Tommy Wieringa gaat van a.s. zondag eenserie presenteren op de VPRO, Nederland 2 20.30 uur, over grensgebieden, het ziet er veelbelovend uit. Kijken dus.
Hieronder een Drents grensgebied.

AFSPRAKEN

Dit stond vandaag op de website van de NRC. Meestal wordt in deze krant wat objectiever weergegeven wat er in de samenleving gebeurt.
Kijk zelf:

BINNENLAND 

Enkele vakbonden hebben overeenkomsten met bedrijven gesloten waarin vakbondsleden voorrang krijgen op hun collega’s. De leden krijgen een extra vrije dag voor studie of voor duizend euro scholing, schrijft hetAD vanochtend.

De omstreden afspraken zijn gemaakt tussen De Unie, de FNV en twee bedrijven. Bij PGI, een producent van schoonmaakmiddelen in Cuijk, krijgen leden een extra vrije dag om zich via de bond om te scholen. Bij pensioenbedrijf Timeos in Amsterdam krijgen leden scholing ter waarde van duizend euro.

Wat is er omstreden aan deze afspraak?
Het lijkt wel of het verboden, of op zijn minst immoreel is om iets voor je eigen leden te doen. Leden van een vakorganisatie betalen maandelijks een aardig bedrag om er voor te zorgen dat hun arbeidsomstandigheden zo optimaal mogelijk zijn en dat hun belangen zo goed mogelijk worden behartigd. Zo'n dertig jaar geleden pleitte ik er zelf al voor om CAO's alleen voor leden af te sluiten maar dat was onkunde van mijn kant; een CAO kan alleen maar voor de hele beroepsgroep worden afgesloten.
Er werd en wordt onderhandeld voor leden en de rest profiteert mee van de bereikte resultaten. Vaak hoor je nog wel commentaar van die "rest" hoe "ze" ( de bonden) het eigelijk hadden moeten doen.
Wat is er mis mee als bonden afspraken maken om voor hun leden iets trachten af te spreken over scholing en een vrije dag extra?
Helemaal niets, dacht ik.

THOMAS VON DER DUNK, een voltreffer.

Hieronder een prima stuk van Thomas von der Dunk, als antwoord op een stukje over graaicultuur van Jort Kelder.

Het stuk van Jort Kelder (Opinie&Debat, 9 februari) bevat drie denkfouten, die illustreren hoezeer de „journalist en tv-maker” zichzelf kritiekloos de denkwereld van de Quote 500 heeft eigengemaakt en daardoor het contact met de rest van de samenleving verloren heeft.

Omdat Van Olphen eerst anderhalf miljoen euro verdiende, heet een half miljoen euro een prijzenswaardig groot offer. In de ogen van normale burgers is een jaarsalaris van anderhalf miljoen voor een bancaire kantoorklerk zonder enig persoonlijk ondernemersrisico dermate absurd dat dit voor de bezoldiging van een ambtenaar überhaupt geen criterium kan zijn.

Boze belastingbetalers hebben wel degelijk het recht om bonussen voor wanbeleid te bekritiseren als zij voor de gevolgen van „verkeerd uitgepakte beslissingen die een particulier bedrijf nam” moeten opdraaien. Wat Kelder in feite bepleit, is het recht voor de Quote 500 op een loterij zonder nieten. Als het goed gaat, betekent dat voor de topman kassa. Als het slecht gaat, gaat de topman vrijuit. Zoals Marx al de essentie van dit graaikapitalisme formuleerde: privatisering van de winsten, socialisering van de verliezen.

Omdat Van Keulen in 2006 Topman van het Jaar was, zou kritiek nu gratuit zijn. De verkapte suggestie luidt dat wij dus met zijn allen daarop aanspreekbaar zijn – alsof Van Keulen via de stembus door tien miljoen Nederlanders tot Topman gekozen is. Deze opgeblazen titulatuur is echter afkomstig uit het kleine oldboysnetworkkringetje van directeuren, commissarissen en hun journalistieke slippendragers die vooral elkaar geweldig vinden, daaraan het recht meenden te ontlenen een greep in de bedrijfskas te doen en nu het misgelopen is daarvoor iedereen moreel verantwoordelijk pogen te maken.

Thomas von der Dunk

Amsterdam