Uit haar boek "De lessen van mevrouw Lohmark" het volgende volgende citaat:
Kind en huisdier. Dat liep nooit goed af. Een kind een dier cadeau doen was een bijzonder perfide vorm van dierenmishandeling. Elke sociale vaardigheid ontbrak. Daar ging het alleen nog om leven en dood. Het dier was met huid en haar aan de kindelijke almacht overgeleverd. En kinderen waren niet onschuldig. Ondanks alle liefde. Nooit geweest trouwens. Ze waren ongeveinsd eerlijk, ongeveinsd wreed. Net als de natuur. Vroeg of laat ging het dier dood. Meestal vroeg. Weggevlogen parkieten. Hamsters, door sterke kinderhanden doodgedrukt. Wat overbleef was een vacht in lijkstijfheid. En dan huilen natuurlijk. Het speelgoed was uitgespeeld. Dat was geen echt verdriet. Gecrepeerde siervissen op de vloerbedekking. Uitgetrokken vliegenpootjes. Gevierendeelde kikkers. Daar lees je niets over in de kranten. Maar wel over rottweilers die baby's doodbeten. Terwijl dat toch heel iets natuurlijk was. De jachtdrift. En wat was er nog over van de natuur, van de insecten? Getrek aan de lijn. Een hees geblaf in de nacht.
