DE ZONDEBOK (DEEL 3)

Het is duidelijk dat je jezelf belachelijk maakt of tenminste als naïef zult worden afgeschilderd, als je op dit moment een lans breekt voor Lance. Toch wil ik hier een poging wagen omdat het geval Armstrong een schoolvoorbeeld is van het zondebok verhaal. Tallozen wijzen met een beschuldigende vinger naar deze man, zij hebben het altijd al geweten, dit kon geen zuivere koffie zijn. Velen ontmaskeren hem en bekennen tegelijkertijd zelf ook schuldig te zijn geweest. Hoe overtuigend klinkt dat! Onder ede zelfs, maar met het vooruitzicht op strafvermindering. De man moet wel schuldig zijn en wij voelen er ons een stuk beter bij, eindelijk!
Maar toch.
Toch vraag ik mij af hoe het kan dat iemand vier-, vijf- of zeshonderd keer getest wordt op doping en er nooit voor is veroordeeld, dat allemaal in zijn eentje heeft kunnen regelen. Er moeten bij de fietsbond mannetjes hebben gezeten die daar aan hebben meegewerkt en als dat zo is dan heeft de organisatie gefaald en dient het bestuur dat te erkennen en op te krassen. Dan hebben zij leiding gegeven aan een loze organisatie die niet deed wat die club had moeten doen.
Ook heb ik altijd mijn twijfels bij die dapperen die ineens na zeven jaar last van hun geweten krijgen en die gewetensnood afkopen met getuigenissen.
Ook snap ik niet dat die talloze journalisten, die bovenop die renners zaten, er niets van hebben gemerkt en als dat wel zo was, waarom zij er dan geen diepgravend en onthullend artikel aan gewijd hebben. Een kerntaak!
Zelf de alleswetende Mart Smeets heeft niets geweten, zegt hij.
Ook word ik gesteund in mijn twijfel door een artikel van Prof. dr. Harm Kuiper, sportfysioloog, dopingdeskundige, oud-schaatskampioen en kankerpatiënt, dat vandaag in de NRC staat.

Mijn gevoel zegt dat er iets niet klopt in de wielrennerij maar het omvat veel en veel meer dan die ene renner die zo hartstochtelijk is toegejuicht.