Oeps
Jammer: toen hij tijdens het debat tussen de Republikeinse presidentskandidaten zijn blackout kreeg, was Rick Perry net lekker op stoom. Belastingen flink omlaag, zodat de hardwerkende Amerikaanse burger dollars overhoudt om te kunnen investeren in dit prachtige land – en toen was daar die uitglijder. Perry kondigde aan drie departementen te schrappen en kon er, ook na aandringen, slechts twee noemen.
„Oops.”
Zei hij echt oops? De commentaren waren snoeihard. Perry kon zijn kandidatuur vergeten. De burger had toch al het gevoel dat hij zijn zaakjes niet op orde had – stel dat hij tijdens gesprekken met wereldleiders oeps zou zeggen?
Een journaliste zei op tv tegen Perry: „Overtuig ons ervan dat dit niet het einde van uw campagne is.” Waarom waren de journalisten zo stellig? Waarschijnlijk verloor Perry zijn gezicht doordat hij geen draai aan zijn blunder wist te geven. De kijker keek in de totale leegte. Perry’s woorden bleken retoriek. Hij lulde maar wat.
De kiezer kent dat natuurlijk wel van politici, hij wil het alleen niet zien. Hetzelfde zagen we – we dalen af naar microniveau – bij PVV-Kamerlid Dion Graus tijdens de eerste verhoordag van de enquêtecommissie-De Wit. De kleine Limburger die ons de animal cops gaf (Amsterdam alleen al moet er meer dan vijftig agenten voor vrij maken), dezelfde man die onlangs Kamervragen stelde over het olifantje Radza dat in een greppel was gevallen, ging nu gestrekt tijdens het verhoor van voormalig ABN-Amro-topman Schmittman.
Graus: „Was het niet verstandiger geweest om enkel het ABN-Amro deel te nationaliseren?” Schmittman, na een lange stilte: „Bij mijn weten is het ABN-Amro deel genationaliseerd. (Pijnlijke stilte) Is er nog een ander deel?”
Ongetwijfeld is het Wilders zelf geweest die Graus de opdracht heeft gegeven de commissie met onmiddellijke ingang te verlaten, om erger te voorkomen. Ook het kabaal dat Graus daarna maakte, was bedoeld als rookgordijn voor het kennelijk halfdebiele, eindeloos manipuleerbare koppel dat in die partij Henk en Ingrid wordt genoemd. De commissie had Graus de mond willen snoeren! De NOS had de beelden zo „lullig” gemonteerd, zodat het „lijkt alsof ik een of andere halve gare idioot ben die niet weet waar het over gaat”. Onzin! „Ik was de terrier van de commissie. Ik zou de zware verhoren gaan doen: Zalm, Kroes, Bos en Wellink. Graus zou die gaan verhoren. Dat zegt wel wat.”
Jij zegt het, Dion.
De dag na het debacle kondigde Wilders, snel en inventief als altijd, in de Telegraaf een onderzoek aan naar wat het ons oplevert om de gulden weer in te voeren. Gaat dat werken? Beuken vanaf de zijlijn heeft resultaat zolang het gevoel overheerst dat er hard met de gevestigde orde afgerekend moet worden. Datzelfde gevoel overheerst ook in de Verenigde Staten. Men ziet dat Obama de crisis niet kan oplossen, dus is het vrij schieten voor populisten. Tot je in de gaten krijgt dat je met hen nog veel slechter af bent. Perry weet niet eens welke departementen hij wil opheffen.
Het gaat weer goed met Nederland wanneer we Dion Graus de gulden laten herinvoeren. Je kunt je kiezers bedriegen met valse sociale betrokkenheid, je kunt het gedrag van PVV-Statenleden die zichzelf inhuren als medewerker goedpraten („Dit model past bij een jonge partij in opbouw”), je kunt eindeloos lachwekkende Kamervragen blijven stellen – maar zelfs Hollandse balorigheid kent grenzen.
Dé ontdekking in de politiek van de afgelopen jaren was dat je de burger telkens cadeautjes moest toestoppen: dierenpolitie, tien kilometer harder op de snelweg, een digitale schandpaal voor overvallers – het maakte niet uit, zolang je maar dicht bij herkenbare emoties bleef. Groupon-politiek: het stelt niks voor, maar het lijkt heel wat. Een tijd lang werkte het. Zelfs de PvdA heeft het nu ontdekt; beoogd voorzitter Spekman beloofde het partijkantoor van de sjieke gracht naar de volkse wijk te verplaatsen.
Te laat, zoals gewoonlijk bij deze partij. Kleine symboolpolitiek is achterhaald. De wereld kraakt in haar voegen.
BAS HEIJNE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten